Mara's woorden dringen langzaam tot haar door. Net voordat Mara de auto wil starten, legt Mireille dwingend haar hand op die van Mara.
"Wat bedoel je, je hebt hem in Parijs gezien? Waar?"
"Ik zag hem bij de Gare du Nord, ik weet niet zeker wat hij daar deed. Maar hoezo? Pourquoi?"
Waarom. Mireille had geen zin om het uit te leggen. Maar dat Jean-Claude gesignaleerd was bij een station in Parijs deed haar hart een sprongetje maken, en haar stoutste vermoedens aanwakkeren. Vanaf de Gare du Nord rijdt er rechtstreeks een trein naar Amsterdam. Amsterdam, de stad waar ze herhaaldelijk heftige en zeer passionele ontmoetingen met Jean-Claude had gehad.

Mireille wilde opeens weg, weg van Mara, weg van de gekte en de chaos waarin ze was beland.
"Sorry, ik ga niet met je mee. Ik wil dit niet langer. Laat me met rust."
Voordat Mara kon tegensputteren was Mireille al uitgestapt. Ze rende terug naar haar auto en startte de auto, voordat Mara haar kon tegenhouden. Vol gas richting Amsterdam. Ze had een sterk vermoeden waar Jean-Claude was, en ze zou hem weer gaan zien. Tussen haar benen voelde ze haar slipje vochtig worden. Haar hart bonsde in haar keel.

Mireille parkeerde haar auto bij een chique hotel in het centrum. Ze wist zeker dat Jean-Claude hier was, dit was één van zijn meest geliefde plekken. Ze liep de lobby binnen, op zoek naar de receptie.
"Pardon, kunt u mij ook vertellen in welke kamer meneer Chevalier verblijft?"
"Wie kan ik zeggen dat er is?" antwoordde het meisje achter de balie.
"Zeg maar dat Mireille er is."
Het meisje belde naar de bewuste kamer, en herhaalde de boodschap. Ze hing op.
"Meneer Chevalier verblijft in kamer 514, vijfde verdieping, het penthouse."
"Dank u. Kan ik me misschien ergens omkleden?"
Het meisje wees naar de toiletten, iets verder in de gang.

Ze wilde hem niet onder ogen komen in de gehavende toestand waarin ze verkeerde. Ze plensde wat water op haar gezicht, fatsoeneerde haar haar en make-up. Uit haar tas haalde ze een strak rood jurkje tevoorschijn, en haar rode stiletto's. Haar slipje trok ze uit. Alleen nog haar zwarte hold-up kousen, en ze was klaar. Klaar voor het weerzien met Jean-Claude. Eindelijk...

Zenuwachtig klopte ze op de deur van kamer 514. Langzaam ging de deur open.
"Mon Dieu, quelle surprise, chérie..."
Het was Jean-Claude. Precies zoals ze zich hem herinnerde, met die ondeugende twinkeling in zijn blauwe ogen. Mireille liet geen tijd voor beleefdheden en excuses. Ze hadden zoveel in te halen. Ze drukte haar voluptueuze lichaam tegen hem aan, haar borsten en haar harde tepels priemend tegen zijn borst. Ze zoog hongerig op zijn tong, en duwde zijn hand tussen haar benen. Daar wachtte hem een natte en warme verrassing...

Ik geef dit deel:

Dit was deel 14 van de Erotica Estafette. 

De overige delen van de estafette vind je hier.

Nieuwsgierig naar het vervolgverhaal dat ik zelf schreef op dit deel? Klik dan hier: 'Agent-provocateur'

Omhoog